Peygamber (s.a.v.), dua ederken koltuğunun altı görününceye dek ellerini kaldırır duadan sonra da ellerini yüzüne sürerdi. Dua ederken bazen yüzünü cemaate döndürür, bazen de kıbleye dönük olurdu. Yapmacık olarak kelimeleri kafiyeli, vezinli söylemekten sakınırdı. İbn Abbas, talebesi İkrime'ye diye şöyle demiştir: ''Duada seci'den sakın. Ben Peygamber ve Ashabına yetiştim. Onlar böyle birşey yapmazlardı.''
Peygamber (s.a.v.), kararlı ve kesin ifadelerle dua edilmesini emretmiş: ''Biriniz dua ederken kesin sözlerle dua etsin. Allah'ım! dilersen bana ver demesin. Çünkü Allah'ı zorlayan yoktur.'' demiştir. Duanın hemen kabul edilmesini istemekte menetmiş: ''Biriniz, acele edip dua ettim, kabul edilmedi demedikçe duası kabul edilir.'' buyurmuştur.
Peygamber (s.a.v.): ''Duanızın kabul edileceğine kesin inanarak Allah'a dua ediniz ve biliniz ki Allah, gaflet içinde bulunan hiçbir kalpten yapılan duayı kabul etmez.
Peygamber(s.a.v.) dua ederken cümleleri üç defa tekrar eder ve duasına ''Sübhane rabbiye'l-aliyyi'l-a-le'l-vehhab cümlesiyle başlardı.